Kronika CHIP-a: łączność bezprzewodowa

Jeźdźcy, których centurion zauważył na horyzoncie, zdecydowanie nie mieli przyjaznych zamiarów. Załoga wieży obserwacyjnej na krańcu imperium rzymskiego została postawiona na nogi. Żołnierze szybko rozpalili ogień – w ten sposób o nadchodzącym ataku dowiedziały się obsady innych wież w okolicy, ale również dowództwo oddalonego obozu legionistów. Bezprzewodowa komunikacja zadziałała bez zarzutu, i to już 1800 lat temu!
Dowiedz się, jak rozwijała się technologia łączności bezprzewodowej
Dowiedz się, jak rozwijała się technologia łączności bezprzewodowej

Zmierzch imperium rzymskiego drastycznie zahamował wymianę informacji. Wiadomości przesyłano tygodniami, a nawet miesiącami. Przełom nastąpił dopiero pod koniec XIX w. W roku 1886 niemiecki fizyk Heinrich Hertz udowodnił istnienie fal elektromagnetycznych, tworząc teoretyczne podstawy transmisji radiowej. Prace Hertza wykorzystał w praktyce Włoch Guglielmo Marconi. W 1899 r. udało mu się po raz pierwszy przesłać sygnał radiowy na większą odległość – przez kanał La Manche. Już w 1901 r. przeprowadzono udaną transmisję fali elektromagnetycznej przez Atlantyk. Osiem lat później Marconi wspólnie z Ferdynandem Braunem otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za wkład w rozwój bezprzewodowej łączności telegraficznej.

Rozwój łączności bezprzewodowej od prehistorii do 1992 roku

Rozwój łączności bezprzewodowej od prehistorii do 1992 roku

WLAN: Hedy Lamarr i iBook

Rozwój sieci bezprzewodowych wyglądałby inaczej, gdyby nie amerykańska aktorka Hedy Lamarr, znana z występu nago w filmie “Ekstaza” z 1933 roku. Wraz z kompozytorem Georgem Antheilem opatentowała w roku 1942 metodę rozpraszania widma w systemach szerokopasmowych, tzw. frequency hopping, która miała umożliwić zdalne sterowanie torpedami. Częstotliwość nadawania instrukcji zmieniałaby się co ułamek sekundy,

utrudniając zakłócanie komend. Rozwiązanie zastosowano dopiero 20 lat później, a dziś frequency hopping znajduje zastosowanie m.in. w systemach telefonii komórkowej. Metoda stosowana jest także w standardzie Bluetooth i normie 802.11 opisującej działanie sieci WLAN. Technologia WLAN trafiła do masowego odbiorcy w 1999 r., kiedy Apple wprowadził na rynek iBooka wyposażonego w kontroler AirPort.

Rozwój łączności bezprzewodowej. Rok 2000 i dalej

Rozwój łączności bezprzewodowej. Rok 2000 i dalej

W przyszłości: WiMAX czy LTE?

Niedawno wydawało się, że przyszłość sieci bezprzewodowych należy do standardu

WiMAX. Miał on być rozwiązaniem pozwalającym udostępnić szybkie łącza internetowe na obszarach, gdzie brakuje odpowiedniej infrastruktury telekomunikacyjnej. Nadajniki WiMAX zapewniają zasięg nawet powyżej 50 km przy maksymalnej szerokości pasma 75 Mb/s. Sieci

w technologii WiMAX są budowane w różnych miejscach kraju. Największą liczbą nadajników dysponują obecnie Netia i Polska Telefonia Cyfrowa, a cena łącza 1 Mb/s wynosi ok. 70 zł. W ostatnich latach pojawiła się jednak technologia LTE (Long Term Evolution). Po sieciach analogowych oraz GSM i UMTS stanowi ona nową generację telefonii komórkowej. Na razie operatorzy komórkowi modernizują swoje sieci, aby umożliwić transmisję w systemie HSPA+, pozwalającym na transmisję danych z szybkością nawet 42 Mb/s, ale to nie koniec. Sieci LTE zapewnią przepływność nawet 100 Mb/s – teoretycznie do 300 Mb/s – dzięki czemu dostęp do Internetu przez sieć komórkową stanie się atrakcyjny nie tylko dla użytkowników mobilnych, ale również stacjonarnych. O sukcesie lub porażce LTE zadecyduje model taryfowy zaproponowany przez operatorów. Pierwszą polską sieć tego typu (i czwartą na świecie) uruchomili 7 września 2010 r. operatorzy Mobyland i CenterNet. Do końca roku w jej zasięgu

ma się znaleźć 7 milionów osób – przypuszczalnie wtedy pojawią się też pierwsze informacje o ofercie.