Jak się okazało, CM to “czysty” Android, który dodatkowo rozwiązuje mnóstwo problemów zwykłego Androida.
CyanogenMod to po prostu znacznie lepsza, poprawiona, wygodniejsza wersja tego, co oferuje Google.
Postanowiłem wam o tym napisać w kilku słowach, bo twórcy CM w żaden sposób nie chwalą się tym, co zrobili – a jest się czym chwalić! Do tego oficjalna strona internetowa zawiera przestarzałe informacje, które tylko zniechęcają potencjalnych użytkowników.
Jaką wersję wybrać?
CyanogenMod dostępny jest w dwóch wartych rozważenia wersjach. Pierwsza to stabilne wydanie 10.0 bazujące na Androidzie 4.1, a druga – 10.1 wykorzystująca najnowsze wydanie 4.2.2. Choć najnowsza odmiana systemu jest wciąż w wersji rozwojowej, prace nad nią dobiegają do końca i CyanogenMod 10.1 z nocnych wydań nie sprawia już większych problemów. Inaczej mówiąc – tą wersję polecamy.
Ponadto CM doczekał się systemu aktualizacji OTA i nawet gdy korzystamy z wersji rozwojowej, system można aktualizować nawet codziennie. Proces jest automatyczny i zajmuje zaledwie kilka minut. Dostępne są też wydania miesięczne oznaczone symbolem M. To seria wydań zawierająca bardziej dopracowane nocne wersje CyanogenMod 10.1.
ZNACZNIE wygodniejsza obsługa
Android po opuszczeniu belki centrum powiadomień ma możliwość kliknięcia w zegar/datę. Dzięki temu jesteśmy przenoszeni… do ustawień daty/zegara. Tak, oznacza to, że mamy szybki dostęp do funkcji, której użyjemy góra jeden raz – bo Android i tak czas ustawia automatycznie. Nie chce mi się wierzyć, że Google zrobił to umyślnie – bardziej wierzę w opcję, że to jeden z wielu dziwnych efektów wojny patentowej.
W każdym razie twórcy CyanogenMod poradzili sobie z problemem. Teraz, gdy klikniemy na zegarku (1), zamiast do ustawień, przejdziemy jak logika nakazuje – do aplikacji zegar. Gdy przytrzymamy palec w tym samy miejscu (1), zostaniemy przeniesieni do budzika. Gdy klikniemy na datę (2) otworzy się kalendarz, a gdy przytrzymamy – jesteśmy przenoszeni do ustawień czasu/daty.
To właśnie jedna z tych drobnych zmian w CyanogenMod, które powodują że oryginalny Android wydaje się być zaprojektowany na kolanie.
Kolejną ciekawą funkcją jest konfigurowalne “power menu”. Można tam dodać funkcję zrzutów ekranu, usunąć tryb samolotowy (który i tak można uruchomić z paska powiadomień). Jest też możliwość wyłączenia panelu audio (milczący/wibracje/dzwonek), który jest również dostępny pod przyciskiem głośności.
Programiści CM dodali też własny widżet – cClock. Można go ustawić m.in. na ekranie blokady i w porównaniu do standardowego widżetu Androida – ma on znacznie więcej możliwości. Dodano m.in. wyświetlanie wpisów kalendarza, pogody oraz znacznie zwiększono możliwości wyświetlania godziny (grubości czcionek, kolor, alarm itp.).
Przydatną opcją jest też ustawienie dowolnych aplikacji na ekranie blokady. Standardowo w Androidzie 4.2 z tego miejsca można tylko odblokować telefon. Dzięki CM można też uzyskać szybki dostęp do 4 ulubionych programów.
Zmienił się też launcher, czyli pulpit systemu. Choć na pierwszy rzut oka wygląda identycznie jak ten z oryginalnego Androida. Teraz, gdy przytrzymamy dłużej zakładkę Aplikacje, zainstalowane programy będziemy mogli posortować w dowolny sposób.
Ponadto, by dodatkowo uporządkować menu programów – można ukryć aplikacje, których w ogóle nie używamy, a na pewno jest ich wiele.
Launcher o nazwie Trebuchet ma mnóstwo zaawansowanych opcji konfiguracji. Dzięki nim mogłem usunąć podpisy z ikon pulpitu, wyłączyć pasek wyszukiwania i linię oddzielającą docka i dzięki temu dodać jeden rząd aplikacji więcej.
Użytkownicy serii Nexus mają dodatkowe udogodnienie – konfigurację przycisków funkcyjnych wyświetlanych na ekranie (1). Mi osobiście brakowało przycisku wyszukiwania (2). Korzystam z niego często, a każda aplikacja ma go w innym miejscu. Z CM to nie problem – można go dodać w bardzo prosty sposób.
Nie można pominąć też trybu poziomego z autorotacją. Funkcja, która jest konieczna gdy korzystamy ze smartfona w łóżku, a ten co chwile przełącza się z trybu poziomego w pionowy – bo launcher go nie obsługuje. Jedno kliknięcie i po problemie.
Lepsza kontrola nad zasobami telefonu
Android 4.2 świetnie radzi sobie z wielozadaniowością. Lista ostatnio uruchomionych aplikacji wyświetla się natychmiastowo (zwłaszcza w odniesieniu do wersji 4.0) i każdą z aplikacji można usunąć z pamięci RAM szybkim gestem swipe.
A co, gdy chcemy usunąć wszystkie z nich? Posiadacze CM mają do dyspozycji przycisk (1), który właśnie do tego został stworzony.
Ponadto w systemie jest opcja zmiany wskaźnika baterii. Standardowy niezbyt dokładnie informuje, kiedy w smartfon całkiem się rozładuje. CM wprowadza kilka nowych wskaźników, a jeden z nich widzicie poniżej (2).
Wiele aplikacji z Google Play do lepszego działania wymaga roota, czyli przyznania pełnego dostępu do możliwości Androida. Choć to wygodne – nie jest do końca bezpieczne. Dlatego lepiej mieć kontrolę nad tym, jakie aplikacje korzystają z roota i jak długo mogą to robić. Dzięki wbudowanej w CyanogenMod aplikacji Superuser ta czynność staje się bardzo prosta i przejrzysta.
CyanogenMod ma też bardzo przydatną funkcję zaawansowanego menu ponownego uruchamiania telefonu. Dzięki temu urządzenie można uruchomić zwyczajnie, a także przejść w tryb Recovery lub Bootloader .
Aby uruchomić tą funkcję trzeba wejść w Informacje o telefonie, a następnie wielokrotnie nacisnąć pole
Numer kompilacji
(1). Dopiero wtedy w Ustawieniach pojawi się funkcja Opcje programistyczne, gdzie można aktywować uruchamianie zaawansowane.
Szybszy dostęp do najważniejszych funkcji
To, co widzicie poniżej –
to prawdopodobnie jedna z najbardziej użytecznych funkcji CyanogenMod
. W standardowym Androidzie gdy chcemy przejść do szybkich ustawień, musimy wyciągnąć pasek powiadomień, a potem kliknąć jeszcze jedną ikonę znajdującą się przy górnej krawędzi ekranu.
W CM dzięki funkcji Quick Pulldown można wyciągnąć pasek z prawej (lub lewej, w zależności od ustawienia) strony ekranu (1). Dzięki temu naszym oczom od razu ukaże się panel szybkich ustawień. Ten sam gest wykonany z przeciwnej strony lub na środku wysunie standardowe powiadomienia.
Ponadto gdy już wysuniemy pasek powiadomień, pomiędzy dwoma ekranami możemy przechodzić bardzo szybko i wygodnie. Bez konieczności sięgania do ikony znajdującej się w górnej części ekranu. Wystarczy złapać dolny pasek (2) i przesunąć go w lewo lub prawo.
Panel szybkich ustawień w przeciwieństwie do zwykłego Androida – można konfigurować. Oznacza to, że w razie potrzeby możemy dodać sobie np. uruchamianie latarki (1), lub dowolną inną inną funkcję (2).
Ostatnie buildy CM przyniosły kolejną bardzo przydatną opcję. To poprawiony gest standardowo uruchamiający Google Now. Można go używać nawet na ekranie blokady, co gwarantuje bardzo szybki dostęp do ulubionych opcji.
W CyanogenMod prócz standardowego gestu Google Now – można przypisać dwa dodatkowe skróty. Idealne do szybkiego uruchomienia latarki, czy szybkiej zmiany trybu dzwonka.
Wygodniejsze słuchanie muzyki
Standardowym odtwarzaczem Androida jest Google Music. Standardową aplikacją CyanogenMod – Apollo. Ten odtwarzacz jest znacznie prostszy i bardziej intuicyjny w porównaniu do oficjalnej aplikacji Google, która nieco straszy tysiącem rozwijanych menusów.
Ponadto w CM znajduje się bardzo ciekawy korektor graficzny – DSP Manager. Można tam ustawić wszystko co chcemy, w trzech niezależnych trybach: dla słuchawek, głośnika i urządzenia Bluetooth.
Są też dwie przydatne funkcje związane z odtwarzaniem dźwięku. Gdy muzyki słuchamy przede wszystkim ma słuchawkach, przyda się funkcja włączająca odtwarzacz zaraz po ich podpięciu (1).
Gdy znów telefon podłączamy do zewnętrznych głośników, lub używamy jako odtwarzacza w samochodzie – przyda się funkcja wyłączająca ostrzeżenie o niebezpiecznej głośności (2). Ta opcja zadebiutowała w ostatnich wersjach Androida, jest maksymalnie irytująca i bez CyanogenMod – nie da się jej wyłączyć.
Zmiana parametrów sprzętowych
CyanogenMod standardowo oferuje podkręcanie procesora, choć funkcja dostępna jest dopiero uruchomieniu trybu
Opcji programistycznych
(o czym wyżej). Podkręcanie procesora jest bardzo ograniczone i nie powinno uszkodzić telefonu. Np. Galaxy Nexus słabo radzi sobie z podkręcaniem i jakakolwiek zmiana taktowania przekłada się na włączenie trybu awaryjnego ograniczającego wydajność. Innymi słowy – to kompletnie nie ma sensu. Dlatego programiści zupełnie zrezygnowali z podnoszenia taktowania w tym modelu. Chętni mogą jednak obniżyć zegar CPU, co pozytywnie wpłynie na baterię.
Inną kwestią jest podkręcanie GPU, który nie jest tak często wykorzystywany jak CPU. PowerVR SGX540 zastosowany w Galaxy Nexus nie jest już demonem wydajności, a dodatkowo w tym modelu działa z niższym taktowaniem. Jego “fabryczna” częstotliwość to 384 MHz. Układ działa przy niej stabilnie i nie ma to zauważalnego wpływu na czas pracy na baterii.
Ma to zauważalny wpływ na wydajność, o czym świadczy poniższy wynik uzyskany w przeglądarce Google Chrome. Podobny wzrost wydajności odnotowaliśmy w demie Epic Citadel bazującym na silniku Unreal Engine 3. Dzięki temu można było zmienić detale graficzne na wysokie unikając zauważalnego klatkowania obrazu, co bez podkręcenia nie było możliwe.
Siłowanie się z częstotliwością 512 MHz nie ma jednak sensu. Podobnie jak w przypadku procesora wzrost wydajności jest zabijany przez system ograniczający wydajność, gdy CPU/GPU osiągną zbyt wysoką temperaturę.
Przydatna jest również możliwość ustawienia siły wibracji (patrz wyżej). Zwłaszcza, gdy nie chcemy, aby telefon mocno podskakiwał na biurku przy każdym powiadomieniu.
CyanogenMod też ma swoje dolegliwości
Nie mogę was jednak okłamywać, że CyanogenMod 10.1 w wersji “nightly” jest zupełnie bez wad. Odkąd korzystam z tego systemu (czyli od początku stycznia) raz zdarzyła się nieprzyjemna sytuacja – telefon po aktualizacji nie chciał się uruchomić. Rozwiązaniem okazało się wejście w tryb recovery i przywrócenie poprzedniej wersji systemu. Aby temu zapobiec wystarczy nie kasować wszystkich plików aktualizacji (tj. trzymać na karcie jedną aktualizację wstecz).
Ponadto przed zaktualizowaniem do najnowszej wersji nightly warto zajrzeć na forum XDA dotyczące konkretnego modelu telefonu (w tym przypadku – Galaxy Nexus) i przejrzeć ostatnią
sprawdzając, czy nowa wersja nie wnosi żadnych dziwnych niespodzianek. Jeżeli nikt tam nie narzeka – można ją instalować.
Ostatnim problemem są tłumaczenia – uzupełniane dopiero teraz, gdy prace nad nową wersją CM zbliżają się do końca. Obecnie korzystając z języka polskiego można dostrzec, że tu i ówdzie wyłaniają się angielskie zwroty, co zapewne niedługo będzie rozwiązane.
Jak zainstalować CyanogenMod?
Ok, bądźmy szczerzy – nie jest tak łatwo i trzeba trochę poczytać. Instalacja wygląda inaczej w przypadku każdego telefonu, więc trudno to ująć w kilku prostych słowach. W każdym razie trzeba dowiedzieć się jak twoim konkretnym modelu zainstalować ClockworkMod Recovery (CWM) i od tego momentu jest już z górki. Wystarczy pobrać najnowszą wersję CyanogenMod (w przypadku Galaxy Nexus
), pobrać najnowszą wersję
i oba pliki umieścić na karcie. Następnie uruchamiamy telefon w trybie recovery, wybieramy wipe data, następnie wipe cache i
advanced
>
wipe dalvik cache
. Trzeba pamiętać, że telefon zostanie zresetowany (aplikacje, konfiguracja itp.), ale wszystkie pliki w pamięci telefonu (zdjęcia, filmy, muzyka) nie zostaną naruszone.
Bardzo pomocne jest forum XDA Developers. Znajdziemy tam informacje dotyczące rootowania i instalacji CWM na większości telefonów, co jest podstawą instalowania każdego alternatywnego romu. W tym konkretnym przypadku wpisujemy w Google ”
galaxy nexus android development
“, odnajdujemy
wątek dotyczący CyanogenMod 10.1
, gdzie znajdują się wszystkie potrzebne informacje dotyczące instalacji CM.
Przypominam też o dwóch poprzednich częściach artykułu, po których wasz telefon poczuje się lepiej.
Jak skutecznie przyspieszyć Androida? cz. 1
oraz
Jak skutecznie przyspieszyć Androida? cz. 2
.