W typowym procesorze wielordzeniowym wszystkie dane przepływają przez jedno miejsce i tylko jeden rdzeń może mieć do nich dostęp w danym momencie. W efekcie w momencie gdy przybywa rdzeni, muszą one coraz dłużej czekać na dostęp do danych, marnując tym samym czas, który mógłby być przeznaczony na przetworzenie owych danych.
Architektura network-on-a-chip eliminuje ten problem. W niej rdzenie ułożone są w siatkę i są połączone bezpośrednio z sąsiadującymi rdzeniami. To oznacza, że dane w układzie mogą się przemieszczać poprzez wiele różnych ścieżek, unikając zajętych lub przeciążonych rdzeni. To stwarza jednak pewien problem.
W takim układzie dane mogą docierać do rdzeni przez wiele różnych ścieżek nie do ustalenia. A niejednokrotnie rdzenie w procesorze muszą odwołać się do danych w innym rdzeniu zanim te zostaną zwrócone do pamięci głównej.
Z pomocą przychodzą rozwiązania sieciowe, które wykorzystuje również sieć Internet. Dzięki nim rdzenie mogą deklarować rozpoczęcie szukania pakietu danych. Każdemu z rdzeni przydzielony jest odpowiedni priorytet.
Naukowcy pracują teraz nad modyfikowaniem Linuxa, by był w stanie wykorzystać odpowiednio ich procesor. Po zakończeniu tych prac wszystkie wnioski i dane zostaną udostępnione publicznie, tak, by każdy mógł wykorzystać wiedzę zdobytą na podstawie budowy i testowania tego prototypu do własnych celów.