Korzystając z nanostrukturowego szkła, naukowcy z Optoelectronics Research Centre (ORC) opracowali proces zapisywania i odczytywania pięciowymiarowych danych przy pomocy femtosekundowego lasera.
Brzmi jak z filmu science-fiction, prawda?
W praktyce oznacza to, że taki kryształ miałby pojemność 360 terabajtów, byłby odporny na bardzo wysokie temperatury (do 1000 stopni °C), a jego trwałość (a razem z tym trwałość zapisanych na nim danych) byłaby w praktyce… wieczna. No dobra, może nie wieczna, bądźmy precyzyjni. Jak deklarują naukowcy, przy temperaturze nie przekraczającej 190 °C zapisane w ten sposób dane przetrwają jedynie 13,8 miliarda lat.
Technologia po raz pierwszy została zaprezentowana w 2013 roku, ale wtedy zapisano w niej skutecznie jedynie 300 kb danych.
Takim nośnikiem zainteresowani byliby… wszyscy. Firmy big data, muzea, archiwa, biblioteki – dosłownie każdy, kto pracuje z ogromnymi zbiorami danych. Niestety nie wiemy z jaką szybkością możliwy jest zapis i odczyt danych z tych fantastycznych kryształów. Jak na razie naukowcy z Uniwersytetu w Southampton zapisali na szkle Uniwersalną Deklarację Praw Człowieka, Biblię Króla Jerzego, Optykę Newtona i Magna Cartę.
Zapis na szkle odbywa się przy użyciu ultraszybkiego lasera, który wysyła bardzo krótkie i silne impulsy światła. Impulsy zapisywane są na trzech warstwach nanostrukturalnych “kropek”, oddzielonych od siebie warstwą o grubości pięciu mikrometrów (mikrometr to jedna milionowa metra). Tak wypalone “kropki” zmieniają sposób, w jaki przez kryształ przepuszczane jest światło, tym samym umożliwiając odczyt zapisanych tam danych przy pomocy połączenia mikroskopu i polaryzera.
Naukowcy obecnie szukają partnerów biznesowych, którzy byliby w stanie wesprzeć swoim kapitałem dalsze badania i opracowanie technologii masowej produkcji nośników tego typu.
A dopiero co ekscytowaliśmy się z powodu dysków SSD…