Według raportu u przebywającego Scotta Kelly’ego doszło do zmiany w dynamice długości telomerów podczas lotu kosmicznego i w ciągu kilku dni po wylądowaniu. W czasie pobytu w przestrzeni kosmicznej telomery w komórkach Scotta Kelly’ego były dłuższe niż u Marka. Długość telomerów skraca się m.in. wraz z wiekiem. Jednak już 48 godz. po wylądowaniu telomery Scotta uległy skróceniu. To znaczy, że przebywając w kosmosie Scott starzał się wolniej niż brat. Naukowcy odkryli też, że w kosmosie u Scotta ujawniły się zmiany w ekspresji genów. Mark również doświadczył zmian w ekspresji genów na Ziemi, ale nie tych samych co Scott. Większość z tych zmian (około 91,3%) cofnęła się. Według badaczy niektóre zaobserwowane uszkodzenia DNA są wynikiem ekspozycji na promieniowanie.
Podczas pobytu w kosmosie funkcje poznawcze Scotta (czujność umysłowa, orientacja przestrzenna, rozpoznawanie emocji) były na tym samym poziomie, co u jego brata Marka pozostającego na Ziemi. Jednak przez pół roku po wylądowaniu Scott reagował wolniej niż brat i był mniej precyzyjny. Szybciej też się męczył. Według NASA zmiany te mogą być wynikiem konieczności dostosowania się do ziemskiej grawitacji, ale też po prostu napiętym harmonogramem prac Scotta Kelly’ego. Znacząco natomiast zmienił się mikrobiom astronauty. Flora jelitowa Scotta znacznie różni się od flory przed lotem. Teraz przed NASA stoi zadanie sprawdzenia, czy zmiana ta jest wynikiem odżywiania (głównie liofilizaty), czy wynika z innych warunków środowiskowych.
“Twins Study” ma olbrzymie znaczenie dla naszych planów podboju kosmosu. Wydłużanie się telomerów podczas podróży kosmicznej jest dobrym sygnałem, ale fakt, że skracają się tuż po lądowaniu oznacza, że nad nieśmiertelnością musimy jeszcze popracować.