Natomiast nowy pomysł opiera się na obserwacji czarnych plam pojawiających się sezonowo na powierzchni Marsa. To tzw. czarny lód, czyli dwutlenek węgla. Podobnie do sytuacji na Ziemi, na Czerwonej Planecie działa on jak gaz cieplarniany i w lokalnych skupiskach powoduje nagrzewanie się gleby. Taki efekt można też uzyskać, stosując wyprodukowany z krzemionki aerożel, który przepuszcza światło widzialne, ale blokuje promieniowanie UV i zatrzymuje ciepło. Co prawda nie jest możliwe pokrycie całej powierzchni Marsa powłoką aerożelu, jednak da się w nawodnionych regionach budować z niego kopuły o grubości 2-3 centymetrów. W ten sposób powstałyby warunki do życia dla przyszłych astronautów, którzy zechcą zamieszkać na czwartej od Słońca planecie.
Zastosowanie aerożelu wiąże się jednak z pewnymi problemami, bo jest to materiał dość kruchy. Dlatego, aby go wykorzystać, prawdopodobnie będzie konieczne zastosowanie specjalnych, przeźroczystych i bardziej trwałych osłon. Możliwe jest też połączenie aerożelu z innymi materiałami. Niezbędne jednak okażą się duże ilości tego budulca, żeby wytworzyć atmosferę sprzyjającą utrzymaniu wody w stanie ciekłym. Wytworzenie mikroklimatu zajmie prawdopodobnie 4 ziemskie lata (2 lata marsjańskie). Zanim jednak pomysł zostanie zrealizowany, naukowcy chcą przeprowadzić testy na pustyni Atakama albo na Antarktydzie, gdzie panują podobnie niskie temperatury, a jednocześnie jest bardzo sucho.
Opisane zjawisko, które może pomóc w tzw. terraformowaniu Marsa, na Ziemi sprawia z kolei problemy z powodu nadmiernej emisji gazów cieplarnianych do atmosfery. Ale okazuje się, że na Czerwonej Planecie efekt cieplarniany ma szansę okazać się pomocny. Zanim jednak NASA wyśle załogową misję na Marsa, wcześniej zamierza zbudować stałą bazę na Księżycu, co będzie dobrym sprawdzianem dla istniejących technologii, które mogą przydać się później na naszej sąsiedniej planecie. | CHIP