Proces biodruku 3D w BIOLIFE4D rozpoczyna się od rezonansu. Dzięki niemu badacze przygotowują trójwymiarowy i bardzo szczegółowy obraz organu. Na jego podstawie oprogramowanie tworzy cyfrowy model, który będzie miał takie same kształty i rozmiar, jak serce pacjenta. Następny krok to wspomniane już pobranie i przeprogramowanie komórek pacjenta. Z nich, a także z substancji odżywczych i innych materiałów, naukowcy tworzą bio-tusz. Taka mieszanka umożliwia komórkom przetrwanie biodruku 3D.
Choć już samą drukarkę 3D zaprojektowano w taki sposób, żeby dodatkowo ochraniała wykorzystywany materiał. Narząd jest drukowany warstwa po warstwie, razem ze specjalnym, biodegradowalnym “rusztowaniem”, które go utrzyma. Wszystko przez to, że na tym etapie komórki nie są ze sobą połączone. Po wydrukowaniu, serce trafia do bioreaktora, w którym komórki zaczynają się samoorganizować. Właśnie w nim znajdą się też pełnowymiarowe organy oczekujące na przeszczep. Tam też rozpadowi ulegnie “rusztowanie”.
Naukowcy z BIOLIFE4D wskazują na szereg zalet wykorzystywania biodruku 3D w transplantologii. Wykorzystanie komórek własnych pacjenta sprawi, że organy nie będą odrzucane. Ponadto, zniknie konieczność leczenia immunosupresyjnego i jego skutków ubocznych. Biodruk w przyszłości może sprawić, że czas oczekiwania na narządy będzie krótki, a zapotrzebowanie na organy znacznie się zmniejszy. Dodatkowym plusem biodruku 3D będzie to, że zniknie potrzeba przeprowadzania testów na zwierzętach. | CHIP