Jest ona największą z galaktyk tworzących tzw. Grupę Lokalną, w skład której wchodzi również Droga Mleczna, Messier 33 oraz mniejsze, takie jak Messier 32 i Messier 110. Galaktyka Andromedy, zwana także M31, jest oddalona o około 2,5 mln lat świetlnych od Ziemi. Na podstawie jej przesunięcia ku czerwieni naukowcy przypuszczają, że M31 zbliża się w kierunku naszej galaktyki.
Czytaj też: Rozgrzany gaz i młode gwiazdy. Astronomowie udostępnili zdjęcia pobliskich galaktyk
Nowy obraz z radioteleskopu SRT pozwoli nam zbadać strukturę Andromedy i jej zawartość bardziej szczegółowo niż było to kiedykolwiek możliwe. […] Zrozumienie natury procesów fizycznych zachodzących wewnątrz Andromedy pozwala nam lepiej zrozumieć, co dzieje się w naszej własnej galaktyce Drogi Mlecznej – tak jakbyśmy patrzyli na samych siebie z zewnątrz. Sofia Fatigoni, University of British Columbia
Dokładne ustalenia w tej sprawie zostały opublikowane na łamach Astronomy & Astrophysics i sugerują, że zanim do akcji wkroczyli naukowcy korzystający z radioteleskopu SRT, to nigdy wcześniej nie udało się wykonać zdjęć Andromedy na częstotliwościach mikrofalowych z zakresu 1-22 GHz. Dostrzeżenie tej galaktyki na tym paśmie jest niezwykle trudne, co dodaje nowym zdjęciom jeszcze większej wagi.
Galaktyka Andromedy jest oddalona o około 2,5 mln lat świetlnych od Ziemi
Przełom był możliwy dzięki nowemu oprogramowaniu, pozwalającemu na identyfikację źródeł emisji, których wcześniej w ogóle nie brano pod uwagę. W efekcie do badań włączono sygnały o częstotliwości rzędu 6,6 GHz, które posłużyły do skatalogowania około 100 źródeł znajdujących się w tle Andromedy. Do tego grona zaliczały się między innymi gwiazdy oraz galaktyki.
Czytaj też: Radiogalaktyka uchwycona przez teleskop MeerKAT. Zobaczcie efektowną wizualizację
Mając do dyspozycji tego typu informacje, członkowie zespołu badawczego obliczyli przybliżone tempo powstawania gwiazd na terenie galaktyki Andromedy. Biorąc pod uwagę obszar o promieniu 49 000 lat świetlnych, naukowcy doszli do wniosku, jakoby tamtejsze tempo formacji wynosiło średnio 0,19 masy Słońca rocznie. Rezultaty badań okazały się spójne z tym, co sugerowano na podstawie wcześniejszych analiz.