Wenus to prawdziwe piekło. Ze swoją toksyczną atmosferą, wypełnioną dwutlenkiem węgla oraz kwasem siarkowym, zatrzymuje całe ciepło przy powierzchni planety, a ekstremalne ciśnienie i temperatura sprawiają, że życie tam nie jest możliwe. Przynajmniej, jeżeli chodzi o powierzchnię planety i chmury Wenus. Zupełnie inaczej może być głęboko pod tym “piekłem”.
Oceany magmy to cecha planet skalistych
Naukowcy sugerują, że na drugiej planecie od Słońca, mogą występować oceany wody uwięzione w płaszczu – poniżej skorupy. Niektórzy twierdza, że gdyby skorupę odpowiedni nakłuć, trysnęłyby one pod postacią gejzerów. Czy to oznacza szanse na występowanie jakiegokolwiek życia na Wenus? Raczej nie, choć niektóre ekstremofile prawdopodobnie byłyby w stanie przystosować się do takich warunków.
Podczas formowania się skalistych planet (jak Ziemia czy Wenus), rozkład lotnych pierwiastków: węgla, wodoru i tlenu w podstawowych częściach składowych planety (jak płaszcz czy jądro), określa szanse na stworzenie atmosfery. Kiedy planeta przechodzi okres intensywnego bombardowania przez meteory i inne ciała niebieskie, sprzyja to formowaniu się żelaznego jądra oraz otaczającego je oceanu magmy. Tak prawdopodobnie było z Ziemią.
Szokowe odgazowanie znacznej ilości pary wodnej z uwodnionych minerałów w celu symulacji uderzeń podczas akrecji planetarnej zmotywowało nas do zbadania efektu koca atmosfery parowej nad stopioną wczesną Ziemią– piszą autorzy badania
Powstawanie atmosfery w ten sposób byłoby uwarunkowane intensywną wymianą ze stopionym wnętrzem planety. Obserwacje innych systemów magma-ocean-atmosfera w różnych warunkach pozwoliły ustalić, że złożone reakcje, które zachodzą, gdy magma planety jest odsłonięta, zapobiegają ucieczce do atmosfery około 75% zawartej w niej wody. To może spowolnić lub uniemożliwić tworzenie się oceanów na powierzchni planety.
Co z tą Wenus?
Wiele wskazuje, że oceany wody mogą być uwięzione w płaszczach planet podobnych do Ziemi. Jeśli jednak warunki naturalne lub jakiś inny mechanizm pozwoliłby na utrzymywanie się stopionej powierzchni w “otwartym powietrzu” skalistej planety, mogłoby to umożliwić przejście jej atmosfery z bogatej w CO do atmosfery bogatej w wodę.
Duża część wody zdeponowanej na planetach typu ziemskiego w ich wczesnych i formujących się latach mogła pozostać uwięziona we wnętrzach podczas “fazy oceanu magmowego”. Zawarta w nich woda mogłaby się wydostać jedynie w bardzo stopniowych, geologicznych skalach czasowych.
To oznacza, że jeżeli pod powierzchnią Wenus faktycznie istnieją oceany wody, szanse na ich wydobycie są niemal zerowe.