Opisujemy rosyjskie pociski P-800 Oniks
Jak to w przypadku wyposażenia wojskowego Rosji bywa, większość obecnie “nowoczesnych” sprzętów w rękach tego kraju rozpoczęto rozwijać w latach 80., aby programy znacznie spowolniły w ostatniej dekadzie ubiegłego wieku. Było to spowodowane rozłamem ZSRR, z którego kraj w kwestii militarnej pozbierał się jednak dosyć szybko, na co wskazuje masowe wchodzenie nowego uzbrojenia na służbę na przełomie wieków. Pociski przeciwokrętowe są jednym z przykładów tego schematu, jako że prace nad nimi rozpoczęto w 1983 roku, a na służbę wprowadzono je prawie dwie dekady później, bo w 2002 roku.
Czytaj też: Opisujemy Bushmaster. Te transportery piechoty typu MRAP otrzymała Ukraina
Do tej pory P-800 Oniks doczekał się kilku wariantów i jednej potężniejszej wersji (Oniks-M) o zwiększonym zasięgu do 800 km. Wspomniane warianty obejmują:
- 3M55 Oniks – podstawowy wariant pocisku,
- P-800 Jachont – eksportowy wariant z 200-kilogramową głowicą,
- P-800 Bolid – wariant Jachont z myślą o okrętach podwodnych,
- BrahMos – wariant produkcji rosyjsko-indyjskiej,
- BrahMos-II – ulepszony wariant BrahMos o możliwość lotu hipersonicznego,
- Bastion-P – wariant odpowiadający za ochronę wybrzeża,
- Kh-61 – wariant wystrzeliwany z samolotów.
Rodzina pocisków P-800 obejmuje więc praktycznie wszystkie zastosowania i platformy ich wystrzeliwania, ale bez względu na nie, budowa i pierwotny cel pocisków pozostają takie same. Mają za zadanie niszczyć okręty wroga po wzleceniu w powietrze z okrętu nawodnego, okrętu podwodnego, naziemnych wyrzutni czy samolotów. W wersji P-800 Oniks mierzy 8,9 metra długości i 0,7 metra średnicy, a jego waga sięga 3000 kilogramów, z czego 300 waży bezpośrednio sama głowica bojowa. To podkreśla ich przeciwokrętowe przeznaczenie, bo nawet jedno celne trafienie kadłuba takim pociskiem i tak posłałoby okręt na dno.
Za nadanie prędkości od 2 do 3 Mach pociskom P-800 odpowiada dwustopniowy napęd, składający się z boostera na paliwo stałe, który odpada od pocisku po spełnieniu zadania i drugiego stopnia w postaci silnika strumieniowego na paliwo ciekłe. W locie pocisk ciągle utrzymuje wysoką prędkość naddźwiękową i może osiągać wysokość od 10000 do 14000 metrów, ale jego przeznaczenie przeciwokrętowe pozwala mu utrzymywać wysokość na poziomie ledwie 10-30 metrów (stąd określenie ich mianem sea-skimmerów), co chroni go przed wrogimi systemami obronnymi.
P-800 Oniks może uderzać w cele oddalone o 600-800 kilometrów, a jeśli idzie o to, jak tego dokonuje, to odpowiedzią jest zaawansowany system naprowadzania, zapewniający pociskowi charakter “wystrzel i zapomnij” (Fire and Forget). Oznacza to, że kieruje się na określone współrzędne wskazane mu przed momentem wystrzału, ale kiedy już pocisk zbliża się do celu, do gry wkracza umieszczony w głowicy aktywno-pasywny radar niewrażliwy na pogodę i zakłócenia ze strony systemów walki elektronicznej celu.