Gdy gwiazda eksploduje, w przestrzeń kosmiczną mogą trafić ogromne ilości cennych pierwiastków. Może to być na przykład wapń tworzący nasze kości czy żelazo, które występuje we krwi. Wyrzucona materia tworzy też nowe gwiazdy i planety, dlatego supernowe są niezwykle ważne w kontekście tego, jak funkcjonuje wszechświat.
Czytaj też: Potężny rozbłysk słoneczny uwieczniony przez okołoziemskiego satelitę. Nasza gwiazda wciąż szaleje
Dzięki obrazowaniu w średniej podczerwieni przeprowadzonemu przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba możemy oglądać pozostałości po supernowej nazwane Cassiopeia A. Powstały one około 340 lat temu (z perspektywy obserwatorów znajdujących się na Ziemi), kiedy to miała miejsce potężna eksplozja. Z tego względu mowa o najmłodszych znanych pozostałościach eksplodującej, masywnej gwiazdy w całej Drodze Mlecznej.
Na potrzeby wykonania powyższego obrazu światło podczerwone zostało “przetłumaczone” na długości fal światła widzialnego. Na zewnątrz bańki, przede wszystkim na górze i po lewej stronie, widać obłoki materii zabarwionej na pomarańczowo i czerwono. Taka kolorystyka jest pokłosiem emisji rozgrzanego pyłu, który wchodzi w interakcje z otaczającą go materią.
Cassiopeia A to pozostałości supernowej rozciągające się na dystansie około dziesięciu lat świetlnych
Materia pochodząca z gwiazdy świeci światłem wytwarzanym przez mieszankę ciężkich pierwiastków, takich jak tlen, argon i neon oraz w następstwie emisji pyłu. Poza tym możemy dostrzec słabsze smugi również będące pozostałościami po eksplodującej gwieździe.
Czytaj też: Gdzie Słońce szaleje, tam psują się Starlinki. Nasza gwiazda zmasakrowała satelity Elona Muska
Dotychczas prowadzone obserwacje supernowych nie dostarczyły informacji, które mogłyby wyjaśnić ilości pyłu wykrywane we wczesnych galaktykach. Z tego względu badania poświęcone strukturom takim jak Cassiopeia A powinny dostarczyć wyjaśnień dotyczących składu pyłu oraz miejsc jego pochodzenia. Mówimy przecież o źródle składników kluczowych dla powstania gwiazd, planet oraz życia. Oddalone o około 11 000 lat świetlnych pozostałości po supernowej, których średnica wynosi mniej więcej 10 lat świetlnych, stwarzają idealną okazję do prowadzenia takich badań.